Yusuf Özer

Böyle plazada değil de şıkı şıkı, başka yerde çalışsaydım ama sadece sevdiğim taraflarını yapsaydım o işlerin…

Mesela bakkal olsaydım en çok kaşar peynir isteyen müşteriye ‘bu kadar iyi mi abi?’ diye keseceğim yeri gösterir elimle bıçağın sırtından sıkıca bastırıp o kaşarı ikiye bölmeyi isterdim. Müşteri gidince uçlarından kestiğim küflü yerleri de yerdim. Veya ver ordan 1 kilo baldo pirinç dediğinde daldırıp küreğimi çuvala o bir kiloya gelene kadar tartıdaki oynamaları seyrederdim. Veya biraz para yapıp da almışsam bi salam kesme makinası 150 gram macar salam keserken o salamların tek tek diğer tarafa düşmesini severdim. Herşey veririm de beyaz peynir olmaz, sulu sulu o tenekeye elimi sokmam bak ama.

Manav olsaydım en iri, en kırmızı elmaları elbezimle parlatıp üstüste dizmeyi isterdim kule gibi. Bi de dükkanın önünü ıslamayı, toz kalkmasın diye. He bi de elimdeki kirazları koyarken tartıya kilosu olduğu halde bir avuçta benden koyardım.Akşam olunca o kadar meyve sebzeyi içeri taşıyamam ama.

Kasap olsaydım böyle etin yağlı kısımlarını en ince bıçağımla zırt zırt kesip ayırmak isterdim. Etleri o makinenin içine atıp çekmeyi hatta en güzeli çıkan kıymayı avcumla alıp tekrar içine atıp 2 kere çekmeyi isterdim. En güzeli de kalın yağlı kağıda sarardım çıkan kıymayı. Kemikleri de ikiye kırıp ‘bunları da koydum abla çorba yaparsın’ derdim. Dükkanın vitirini güzel olsun diye kuzunun kıçına karanfil takmam ama.

Balıkçı olsaydım isterdim biri 4 kilo falan hamsi alsın, ben de iki elimle böyle doldurim avuç avuç. Torbaya değil ama kesekağıdına. O kadar hamsiyi ben ayıklamam ama.

Kuruyemişçi olsaydım en çok kapının önünde sarı leblebi kavurmayı isterdim. Sigara isterken bir müşteri gözüm yukardaki 37 ekran televizyonda olurdu hep. Algida dolabının önündeki çocukların abi max var mı, ama çilekli, ama hediyeli falan demelerine dayanamazdım ama.

Kırtasiyeci olsam elinde uzun listesiyle bi öğrenci gelsin isterdim. Listeyi alıp şöyle gözlüğümün altından baktıktan sonra merdiveni çekip üst raftan üç ortalı kareli harita metod defterini alim isterdim. Kokulu silgileri de koklayıp verirdim. Kamyonetle dükkana gelen eşek gibi ağır fotokopi kağıtlarını depoya taşımam ama.

Pazarda sebze satsaydım para üstü vermek için iki elimi birden önlüğüme sokup o kağıt paraların arasından onluk yirmilikleri bulup vermeyi isterdim. Bi de kesekağıdını elime alıp ağzını açmak için böyle hızla sallayıp pat diye açmayı işin artistliği olarak. Kışın yağmurda, çamurda, soğukta tezgahı açmam ama.

Böyle balık kuş satan dükkanlar var ya. Orda olsam kepçeyle japonları, lepistesleri yakalayıp naylon poşete koymak güzel olurdu cup diye. Akvaryum pislenirse ben temizlemem o küçük bokları ama.

Terzi olsaydım elime alıp o küçük sabunu kumaşı çizmek isterdim elimde yüksüğüm. Düdük gibi yaparım pantolonu diye paça boyu almazdım ama.

Turşucu olsaydım ki en çok onu isterdim. Lahanayı tahta tezgaha atıp katır kutur kesmek, elimle sivri biberlerin olduğu cam kavanozun içine dalıp bi avuç almak, acılı suyla poşeti ağzına kadar doldurup  en sonunda ipi dolayıp torbayı havada döndürerek bağlamak isterdim. Turşudan başka dükkanın önünde köyden geldi falan diyip asma yaprağı satmazdım ama.

Esnaflık güzeldir, herkesi tanırsın, herkes seni tanır. Sohbet vardır, dostluk vardır.

En güzeli de bazı şeyleri hiç yaşamazsın. Çırağıyla performans görüşmesi yapan bir bakkal, size en güzel eriğimi veriyor olacağım diyen bir manav, keçi eti satmayı 2. Fazda ele alacağız diyen bir kasap, size yeni kornişon fiyatlarımızı mail atmıştım ama görmemişiniz herhalde diye laf sokan bir turşucu, akşam saatlerinde ‘SeferTassı’nda arkadaşlarla Sangria keyfiiii’ diye facebook’a post atan terzi göremezsiniz.

Plazada çalışmasaydım, koyardım kapıya tabureyi, müşteri gelene kadar çitlerdim ‘daha tuzlu’ çekirdeğimi. Hayat ööle geçerdi iki cümle arasında; hayırlı işler, iyi günler.

Şimdi bu kadar tatilden sonra yarın işyerimize hop diye giricez. Sevdiğimiz işarkadaşlarımızla ‘ulen çok kalabalıktı, ama deniz çok iyiydi, trafik fenaydı, dün gece 3de girebildim eve’ diye muhabbeti koyultmuşken bizi o duygudan öbür duyguya savuran şeker insanlarla da tekrar karşılaşıcağız. Yabancılık çekmeyelim diye gelin o kurabiyeleri , bizi kimlerin beklediğini tekrar hatırlayalım:

• Mesela yabancılarla toplantıdayken I’m thinking derken sanki anne tarafı masaçüsetli gibi dilini dişine değdirerek I’m sinking şeklinde okuyan insan ‘hellooo darlinnng’ diyerek seni karşılayacak.
• Her seferinde senin mailini alıp noktasına, eteçmıntına dokunmadan yöneticisine kendi yazmış gibi forward eden (bazen senin adını en alttan silmeyi unutan) insanla tost kuyruğunda sohbet etmek zorunda kalıcan.
• Koridorda üstdüzey bi yöneticiyle konuşurken yanından geçerken seni iyi tanıdığı halde gözüne bile bakmadan yanındaki yöneticiye ‘geçmiş bayramınız kutlu olsunnnnn’ diyen o şebelekle karşılaşıcan.
• O kadın, sahte gülümsemesiyle sana yaklaşacak ve ‘Hadi bakalım tatil de bitiyo Mert de başlıyacak di mi bu sene 1. sınıfa?’ diyecek. O anda sen ona  ‘Ulan dallama onun adı Mete, 10 yaşında, seneye milli olacak nerdeyse’ diye yanıt vermek isteyeceksin. Yapma, dur.
• Saat 11 gibi gireceğin toplantıda tüm tatil enerjinle, motivasyonunla, tüm benliğinle hızını almış giderken yüzüne doğru el edip ‘Aslıcımmm sözünü unutma’ diyip seni mal gibi bir suratla bırakıp cümlenin içine sıçan insan sözünü bitirdikten sonra sen yine sözünü unutucan.
• Kendini ‘Aaa hiç yanmamışsın’ diyen insana mayo izini gösterirken, ‘tatilde tatlıları fazla kaçırdın herhalde’ diyen mahlukata ‘Ulan biz senin işyerinde hergün kepekli beyaz peynirli tost / salata yiyip görmediğimiz zamanlarda makarna börek Allah ne verdiyse gömüldüğünü bilmiyor muyuz, düdük’ derken bulacaksın.
• Sürekli iğrenç espiri yapan yöneticinin komik olmayan tatil anılarını dinlerken yapmacık gülmeyle başlayıp işin bokunu çıkararak kahkaha atan, kahkahasının sonunu ‘ayyy, karnıma ağrılar girdi Timuçin bey’ diye bitiren yalama insan turnikeden geçerken sana yol verecek.
• Serviste, servis şöförüne direk söylemektense Twitter’a ‘git git bu kadar hızlı git de bizi öldür’ yazan sosyal insan, maile yanıt verirken kafa göz girip sonuna gülücük işareti koyan insanla aynı proje grubunda olduğunu yarın hatırlayacaksın.

Onu diyorum işte yarın pazartesi, işe başlayacaksın =)

Defalarca izlesem bir dakikasından sıkılmayacağım ‘Nereye Bakıyor Bu Adamlar?’ın en çarpıcı karesi bu akşam son seferi kalkacak Haydarpaşa Garı’nın önündendir. Tıpkı Taksim’de duran adam gibi durup hayranlıkla bakarlar İstanbul’a Zeki/Metin ikilisi.

Hayran olunacak şehir değil aşık olunacak şehirdir İstanbul. Tarihi, insanı, ayrılıkları, kavuşmaları, aşkları, kavgalarıyla 24 saatin hakkını verir İstanbul.

Bir parkına bile kurban olunur İstanbul’un.

İstanbul gün gelir paylaşmayı öğretir, gün gelir hakkını aramayı sonuna kadar. Ve gün gelir kızgın bir anında senin gibi düşünmeyen birine söylediğin kötü bir sözünden, bakışından utanmayı öğretir.

Bir anda 30 yıl öncesine döndürür seni bir film karesiyle. Mahallende o patlak topun peşinden 4’e 4 maçta terleyip çeşmeye koştuğun, yere düştüğünde kanayan dizine ilk senin üflediğin canın arkadaşlarını getirir aklına. Büyüyüp bugüne geldiğinde  aynı görüşü paylaşmayan arkadaşlarına siz/biz dememeyi, daha çok konuşup birbirini anlamayı öğretir sana bu koca şehir.

İşte ben bu şehirde daha özgür yaşamak istiyorum artık. Beğenmediğim insanları küçük düşüren vidyolara gülmek, kırıp dökmek değil, anlatmak, anlamak istiyorum.

Hatalarımı söyleyip özür dilerken karşımdaki kişiden de  ‘evet ben de hatalıyım’ı duymak istiyorum.

Bu güzel şehirde, benim güzel ülkemde %50’yle değil %100’le dostça, daha güzel anılar yaşamak istiyorum.

İstanbul’a gelen turistleri Haydarpaşa Garı’nda, Taksim’de hayranlıkla İstanbul’a bakarlarken fotoğraflayıp gazetelerde ‘Nereye Bakıyor Bu Adamlar?’ manşetiyle görmek istiyorum.

• Trafikte arkadan bi tane selektör yaptı diye binlerce kez elimi kaldırıp aynadan saydırdığım için,
• Sabahın 7sinde kız arkadaşına sarıldı diye laf yiyen gence arka çıkmadığım için,
• Benimle aynı düşüncede olmayan karşı görüşlü birine, senin kafan zaten bu kadar çalışır diyip yapılabilecek en kolay ve en ucuz şeyi yaptığım için,
• Slogan atarken ayarı kaçırıp küfür ettiğim için,
• Motoru son anda kaçıran adamın cama yapışıp sıkıntılı durumuna güldüğüm için,
• Galatasaray, Beşiktaş maçlarında bambaşka bi adama dönüştüğüm için,
• Herşeyden önce anne olan Cumartesi annelerinin yanından umursamadan geçtiğim, gaylerin haklarını aradığı yürüyüşte salak saçma espiriler yaptığım için,
• Arabasının camından çöp atan adama ‘ulan bana mı kaldı elin manyapına şaf etmek’ diyip tepki göstermediğim için
• Devletin polisi öldüğünde üzerine iyi oldu diye yorum yapan adama dersini vermediğim için
• Kendi desteklediğim parti yanlış yaptığında sesimi kıstığım için,
• Anneme onu ne kadar sevdiğimi kara kıllı bir erkeğe yakışmaz diye yeterince söylemediğim için,
• İşyerinde zaman zaman götümü kurtarmak için arkadaşlarımı zor duruma düşürdüğüm konuşmalar yaptığım için,
• Bu kuşaktan bi cacık olmaz dediğim için,
• Bugüne kadar kafamı kuma gömdüğüm, daha iyi biri olamadığım, özür dileyene trip yapıp sallamadığım, özür dilemem gereken insanlardan zamanında özür dilemediğim için…
• Bi de ortadaki tabakta kalan son parça ne varsa hep ben atlayıp yediğim için,

Gerçekten çok ama çok özür dilerim.

Böyle çok kişi olunca oynardık ya, herkesin bi sayısı olurdu… Ellerini önce iki kez bacaklarına vurur, sonra iki kere el çırpar sonra iki elimizin parmaklarını şıklatırken şöyle derdik ; ‘yimbeş kırkbeş’, karşıdaki de uyuzluk olsun diye ‘kırkbeş yimbeş’ diyip sana geri çevirirdi. Uyuz olmazdık hiç, o çevirmeyle çok eğlenirdik, yüzümüz gülerdi hep. Finalde de ‘tuz,buz’ ‘buz,tuz’ olurdu kelimeler, deli gibi hızlanırdı. Gülerek biterdi. Onu özledim ben.

Sokakta deli gibi koştururken ananemin camdan bizi çağırıp hazırladığı ekmek arası domates peyniri kapının önünde yemeyi, yanında bakkaldan açtırdığımız elvan gazozunun boğazımı yakmasını özledim.

Apartmanın arap sabunu kokusunu, kapıcımızın karısının ‘basmayın len yeni sildim oraları’ diyip ense kökümüze süpürge fırlatmasını özledim.

Arabanın altına kaçan topu almayı, terleyince aşağı mahalledeki çeşmeye koşmayı, bin kere üstünden araba geçen kale taşını düzeltmeyi özledim.

İstiklal Marşı’nda birbirimize çimdik atıp  gülmeyi, mendil/tırnak kontrolünde 1 dakkada bütün pis tırnakları çaktırmadan yemeyi özledim.

Bakkalın her sabah akşamdan kalma çekirdek kabuklarını süpürürken bize saydırmasını, kızgınlığı bittikten sonra bakkala girip peynir, sabun, pisküüt, gaz karışımı kokuyu almayı da özledim.

Yılbaşında dansözü beklerken heyecanlanmayı, kışın daha sıcak diye misafir odasına yapılan yer yatağında yorgan altından kıkırdamayı, pazar akşamı herkes gibi banyo yapıp hacışakir kokarak okul çantamı hazırlamayı bile özledim.

Misketlerimi saymayı, askerlerimi konuşturmayı, telli arabama pul yapıştırmayı, annemin ‘atacam o pis gazoz kapaklarını balkondan’ demesini özledim.

Kömürlükten odun taşımayı, bakkaldan hayvan pisküüt almayı, kolonya şişesiyle pompalı pereja kolonya aletinden kolonya doldurtmayı, duvarın üstünde 10 kişi yanyana oturmayı, 5 saat sokaklarda dolaşıp boş kibrit kutusuyla yaldızlı sigara kağıdı toplamayı özledim.

Kış gelirken soba borularını çıkarıp yaldızlı boyayla boyayıp tekrar kurmayı, mandalina kabuklarını kurutup yemeği, daha kurumayan tülleri kornişe asarken elimin deli gibi ağrımasını, ablam telefonla konuşurken paralelden açıp dinlemeyi özledim.

Tipitip kağıtlarından basmaca oynamayı, camına top gelen hacı amcanın bize ana avrat küfrettiğinde terli terli, sus pus apartmanın önünde oturmayı özledim.

Kaset listesi yapıp kasetçinin sona koyduğu sürpriz şarkıyı dinlemeyi, babamın arabasına doluşup kaseti dinlerken ekolayzırı hep aynı V şeklinde ayarlamayı, walkmanimin kafasını kolonyayla temizlemeyi özledim.

Ekmek arası patates yemeği, o topten ayakkabıyı almak için babamdan para isterken utanmayı özledim.

Pamuklu çoraplarımı, ucu delik espadrillerimi, cin menta içmeyi, herkeste aynısı olan yargıcı tişörtümü giymeyi, kenzo sürmeyi özledim.

Yaşım eşek kadar oldu diye ana rahmi sendromu olabilir ama… Özledim işte ya.

18-43 yaş arasını değil de 7-17 yaş arasını çok daha fazla özledim. Niye biliyo musun? Özlediğin herşey kendini kasmadan yaptığın, kendini zorlamadığın, art niyetin filan olmadığı durumlardı. Kendin için, eğlenmek için, hayat için yaşadığın anlardı.

Şimdi özlediğin anlar hep daha az değil mi? Ulan 5 sene önce ne eğlenmiştik be kardeşim diyosun. 1995 tatili unutulmazdı diyosun. O kadro bi daha hiç gelmedi bizim işyerine diyorsun.

En yakın arkadaşının doğumgününde en önemli şey ne giydiğin oluyo artık. Olmasın. Şortla git, ama kendin gibi git… Olmadı gerçekten bi git …

Mesela boşa giden şu anlar olmasaydı, hesapladım, yaşardım :

• Restoranın tuvaletinde elim dizlerimde otururken tuvalete yabancı biri girdiğinde nefes bile almadan sessiz sessiz beklediğim ve gitse bile ‘ulan hala gitmedi mi’ diye kıllanıp aksiyona geçemediğim anlar.
• Her gün evden çıkarken kendimi güzel hissedene kadar kafa açımı ve bakışlarımı değiştirip aynaya baktığım zamanlar.
• Sevmediğim biri arayınca telefonu sessize alıp karşı taraf kapatana kadar telefonun ekranına mal gibi baktığım o saniyeler.
• İşyerinde herife geçirdiğim maili başkası yerine herife attığımı anladığım anki terin boşaldığı ve zamanın donduğu anlar.
• Pide kuyruğunda önlerde tanıdık birini gördüğüm halde iki saat muhabbet eder diyip 50 kişilik sıranın en arkasına geçtiğim anlar.
• Belki Fener bugün iyi oynar diyip seyre daldığım 90 dakikalar.
• Ohoo bu benzinle 3 kere karşıya gider gelirim diyip, gidip de gelemediğim 20’yi aşkın otoyol koşu anlarım.
• Kopya çekip herşeyi yazdıktan sonra anlaşılmasın diye sınavın sonuna kadar sınıfta kaldığım zamanlar.
• ‘Aslında, baktığınızda, doğruyu söylemek gerekirse’ gibi söylediğimizde cümleye çük kadar katkısı olmayan kelimeleri kullandığım o yüce anlar.
• Buzdolabını açıp ne için açtığımı hatırlamayıp üst raftaki ezine beyaz peynirle gözgöze geldiğim dakikacıklar.

İşte o anlar bi çıksa hayatımdan… Hayatım uzamaz kısalırdı be. Hayatımızda hep boş, bomboş anılarla dolu anlar olsun.  Siz girin tuvalete, ben oyalanacak bişiler bulurum.

Yaz gelince kilo veririz. Bunun en büyük nedeni bizi mayoyla gören yazlık kadrosunun ‘sen kilo mu aldın?’ deme ihtimalidir. O terbiyesize bunu dedirtmemek için o kiloları vermek farzdır, gerek şarttır, yeter şarttır. Bununla ilgili onlarca diyet var ama bana göre şunları da yapabiliriz :

• İçinize çekin. Çünkü versen bile bi Allahın kulu süzüldün demiyecektir. İçine çekerek bari kötü sözlerden kendinizi koruyun.
• 100 gram verip hemen havaya girmeyin. Koridorda karşılaştığınız kişi ‘göbek gitmiş’ dediğinde siz ‘evet yaaa dikkat ediyorum falan’ derken bi anda ‘ göbek gitmiş ama almış başını gitmiş’ şeklinde ortaokul espirisi ile karşılık verebilecek ve siz de mal gibi kalabileceksinizdir.
• Doğada hiçbir şey yoktan var olamayacağı gibi, hiçbir şey de var iken yok olmaz. Dolayısıyla birinin diyet yapıp verdiği o kilolar ağaca, toprağa değil bizim göbeğimize, kıçımıza eklenir. O yüzden çevrenizde bu aralar rejim yapan birileri varsa mutlaka ‘ yeter artık ama yaaa, gayet iyisin, hadi bugün şımart kendini’ diyerek baklava börek giriştirin.
• Cırcır olun, bişekilde olun işte yaşa oturun, onu bunu yiyin, cırtlatın.
• Diyette en önemli an ‘valla inanılmaz istikrarlısın’ gibi kelimeler duymaktır. Onların yanında diil ama ayrılınca açlıktan başınız dönerken bi ıslak hamburgeri gömün. Sonuçta bi kere geliyoz olum hayata.
• Şirketinizle konuşup ‘beden dili’ eğitimi alın. Böylece yolda karşılaştığınız bi arkadaşınızın ani bir hareketle elini göbeğinize götüreceğini anlayıp gafil avlanmadan göbeğinizi 7-8 cm içeri çekebileceksiniz.
• Olayın % 75’i boğazını tutmaysa %25’i spordur. Bir spor salonuna yazılın. Iphoneunuza şarkı yükleyin, eşek kadar kulaklıklardan alın ve girin salona. İlk önce 4de falan yürüyün koşu bandında, 1 hafta sonra 6.5 da koşun, 2 hafta sonra sıkılıp o bisiklete binen kıza yazın. Karşılık alamayınca sıkıntıdan yemicen zaten.
• İstersin ki o 2 sene önce Zara’dan sezondan aldığın beyaz pantolona hemencecik sığim. 1 kilo verince heves edip o pantolonu giyiverirsin. Kimse görmez ama üst düğme açıktır. Onu yapma işte.
• Baklava yemeyin, kebap türü şeylerden uzak durun, çikolatalı dondurma yemeyin, rakı, bira içmeyin, cips, pop corn sakın sakın atıştırmayın, bunların herhangi birini yiyebilecek ortamlarda bulunmayın, öküz gibi, mal gibi yaşayın anasını satim. Sonra da çevrenizde zaten size kilo mu aldın diyecek arkadaşınız kalmayacaktır, sıska sıska kurugötle dolaşırsınız etrafta.